12 workshops voor ongeveer 350 eerstejaars Social Work studenten op de HAN
De Hogeschool Arnhem Nijmegen (HAN) kent sinds vorig jaar een opleiding Social Work. Deze studie is voortgekomen uit de studies Sociaal Pedagogisch Hulpverlening (SPH), Maatschappelijk Werk en Dienstverlening (MWD) en Culturele en Maatschappelijke Vorming (CMV). Deze week hadden de eerstejaars studenten een introductieweek. Medewerkers van het Onderwijsproject vanuit het Zelfregiecentrum verzorgden daarbij 12 workshops onder leiding van coördinator Bianca van Raaij. De workshops gingen over het leven met een beperking en over zelfregie en ook over wat daarvan voor studenten mogelijk van belang kan zijn bij een stage of bij hun werk als sociaal werker.Bij elke workshop waren 3 gastdocenten actief. In totaal waren er 10 gastdocenten betrokken bij deze introductiedag. Alle gastdocenten leven met een beperking.
Veel verschillende verhalen
Wat ikzelf erg interessant vond, was dat in elk van de 6 ochtendworkshops die ik bijwoonde, het gesprek anders verliep. Dat kwam omdat de gastdocenten elkaar afwisselden, en iedereen had een eigen verhaal. Dat kwam ook doordat de vragen van de studenten per workshop anders waren. En in bijna elke groep waren er studenten die zelf ook leven met een beperking of die in hun directe omgeving te maken hebben met mensen met een beperking en daarover vertelden of vragen stelden.
Bij elke workshop kwamen de volgende punten aan de orde:
- Hoe is voor de gastdocent het dagelijkse leven met een beperking?
- Wat is zelfregie en wat doet het Zelfregiecentrum voor de gastdocenten? En wat kan het Centrum doen voor de nieuwe studenten?
- Wat is volgens de gastdocenten speciaal voor de studenten Social Work van belang bij het omgaan met mensen met een beperking als ze op stage gaan of later bij hun werk.
De verhalen van de gastdocenten
Een gastdocent begon zijn verhaal in het Achterhoeks. Hij was benieuwd of er nog meer Achterhoekers aanwezig waren. “En hoe kom je hier dan?” vroeg hij. “Met de trein”, antwoordde de student. Ik dacht bij mijzelf: waar gaat dit heen? En toen ineens drong het tot me door dat met de trein reizen voor de gastdocent die in een rolstoel zat, natuurlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend was. Diezelfde gastdocent vertelde ook hoe hij hulpverleners wel eens had getoond hoe moeilijk het voor hem was om met pijnlijke stijve spieren in zijn rolstoel te gaan zitten en welke onhandige dingen er zijn bij het rolstoel rijden: je ziet niet zoveel vanuit jouw hoogte, je kunt niet overal binnen. Een andere gastdocent vulde aan: “Er werd een keer een dag georganiseerd waarop hulpverleners een hele dag een rolstoel zouden gebruiken om te ervaren hoe dat is. “Ja” zei een persoon, “maar niet op woensdag, want dan moet ik eerst naar de creche en later nog naar mijn moeder en daarna heb ik sporten”. …
Dat zijn slechts een paar voorbeelden uit het brede scala van persoonlijke ervaringen die de gastdocenten van het ZRCN deze morgen vertelden. De verhalen waren heel gevarieerd. Hoe ga je om met een zus met chronische moeheid waarvan je ziet dat haar leven steeds beperkter en lastiger wordt? Hoe leef je met een darmaandoening? Hoe vind je je weg als je blind bent? Hoe is het om een ziekte te hebben waarvan je weet dat het nooit over gaat en die je mogelijkheden steeds meer stukje bij beetje inperkt? Hoe is het om een hersenbeschadiging te hebben waardoor je stukjes van wat er om je heen gebeurt mist? Hoe ga je om met plotselinge epiletische aanvallen? Hoe is het om te moeten missen dat je fijn met je relatie uit gaat?
Uit de verhalen die de gastdocenten vertelden heb ik een paar aandachtspunten opgepikt die regelmatig terugkwamen. Die lees je in een ander bericht in dit blog
Wat vonden de studenten van de workshop?
In de pauze vroeg ik de studenten die ik tegen kwam wat ze van de workshop vonden. Ik had niet al te hoge verwachtingen, want het was erg warm (34 graden) en de studenten hadden een pittige week. Maar iedereen die ik sprak vond de workshop interessant en de moeite waard.
- Een student zei: “Ik vond heel goed om kennis te maken met mensen met een beperking, want in mijn dagelijks leven kom ik die eigenlijk niet tegen”. Een ander vulde aan: “Ja, ik spreek eigenlijk nooit met dat soort mensen. Dat vond ik bijzonder.”
- Een student vertelde: “Ik wil graag sociaal werker worden bij jongeren dus dat is misschien een beetje een andere tak van sport . Maar wat gezegd werd over hulpverlenen door iemand zelfregie te leren, dat spreekt me echt wel aan.”
- Een student zei volmondig: “Daar wil ik wel meer over weten. Ik heb me opgegeven om stage te lopen in Zelfregiecentrum.”
- Een andere student had in zijn eigen leven sinds kort ervaring met het moeten leven met een beperking en vond het vooral goed om te merken dat de vrijwilligers van het centrum niet meteen klaar stonden met allerlei ervaringen zoals “O, dan gaat dat zus en zo”, maar vooral meeleven toonden met zijn situatie.
- Een paar studenten vonden het bijzonder dat de vrijwilligers zo humoristisch waren en best een beetje nonchalant deden over hun beperking, helemaal niet zwaar dramatisch.
Fotoverhaal Zelfregiecentrum Nijmegen 